Activiteiten aldaar...

Ons buitenverblijf was, als je het nu bekijkt, een aardig optrekje, maar als je er een tijdje gezeten had, begon je je daar , als kind mateloos te vervelen.

Je kon dan naar buiten toe om het bos te verkennen, zoals dat heet , welk niet eens zo groot was maar op tienjarige leeftijd lijkt dit nog ontzettend groot en uitgestrekt, maar zelfs dan ben je op een moment uitgewandeld en ken je alle bomen en struiken op je duimpje als je over het pad wandelt vanaf de tuin.

Voorin aan het huisje zelf ,hadden we een wilde azalea staan (Rhododendron Luteum) die in Mei steeds met gele bloemen een heel speciale geur gaf en voor de rest een perkje rode rozen.

Dan hadden we een gazonnetje om vervolgens in bos over te gaan, met vanaf het pad een grote eik gevolgd door gemengd loof bos en dennen bomen aan de kant en achterin een Rhododendron (gewone).

Voorin aan het pad, had ons vader om de verveling van zijn kinderen en van zichzelf te doden, enkele speeltuigen in elkaar geknutseld en tussen de bomen in gesjord , waarbij het voorviel onder het sjorwerk dat hij me alle scoutsknopen uitlegde die hij nog kende vanuit zijn jonge tijd, de platte knoop, de mastworp, de paalsteek, de trompetsteek, de timmermansteek, bij sommige namen trachtte je nog iets te verzinnen, maar of een timmerman of trompettist zulke knopen gebruikte was voor mij als jongeling steeds iets duister …hij had in elk geval een heel oeuvre waarvan ik mij afvraag of dit heden ten dage nog wordt uitgelegd laat staan gebezigd.

Uiteindelijk werd er aldus en onder andere een balk(boomstam) tussen twee bomen in gesjord waaraan dan een schommel en een knopen touw werd bevestigd, zo één waarbij het de bedoeling is dat men tot boven klimt.

Ook ander sjorwerk werd gebezigd tevens een betonplaten ping- pong tafel op gezet om het bijhorend balspel te beoefenen en tevens op de rand van de gazon en het stukje bos een groot net tussen de bomen in gespannen, dat als doel kon dienen als we wilden voetballen en we dus niet telkens na elk schot de bal tussen de bomen moesten gaan zoeken, zodat uiteindelijk de bal der verveling in ons kamp was komen te liggen.

Heel even had dit effect maar als het in de zomer enkele weken regende was je eraan voor de moeite en in die tijd zonder internet, PC, smartphone en wifi was je aangewezen op duffe kaartspelletjes en binnen knutselwerk met ‘doe’-boeken met kleur en knipplaatjes ,met teken instructies ,zoals verbind de stippen –waaruit dan na lang wachten een ‘olifant’ opdoemde die je al van ver had zien aan komen, of een duffe kinder -trein en dergelijke meer, terwijl de regen op het dak tokkelde.

(Het was voor mij dan ook altijd een grote bevrijding als moeder iets zij in de zin van :

“Vooruit ,doe je ‘katsjoe’ botten aan en ga dan maar wat buiten in de plassen spelen” want dat bosweggetje was na regenweer bezaait met diepe en minder diepe plassen van waar je dan stroompjes kon trekken of met je botten gewoon lekker doorheen waden….)

Tot onze vreugde was er ook in die dagen een klein mini -TV toestel het huisje binnengeslopen.

Voor de hedendaagse jeugd zou dit meer lijken op een uit de hand gelopen micro -golf oven waarop er vooral sneeuw te zien was en ter welker gelegenheid vader een uit een spar gemaakte reuzemast had opgezet naast het huisje met antenne aan de top zodat we toch iets konden zien op ons televisietje van niks of dat was toch de bedoeling geweest maar hoe ik ook graaf in mijn geheugen in mijn herinnering is er nooit iets op verschenen dat een TV programma deed vermoeden.

In mijn herinnering had vader voor de stroomvoorziening hiervan dan een stroomgroep-generator tussen de bomen gezet welke ronkend elektriciteit gaf voor dergelijke momenten.

We hebben uiteindelijk ook nog kippen gehad , krielkippen zodat we in de vakantie ’s ochtends vaak een vers eitje hadden dat door het gescharrel tussen de dennenbomen in en naast de antenne , houterig afsmaakte als je als kind de boterhammen ‘soldaatjes’ van moeder er in dopte, en trouwens meerdere dingen in die dagen hadden wel een wat houterige afsmaak, als ik het me goed herinner.

Het huisje zat (en zit nog steeds),ergens verscholen tussen domein de ‘oude gracht’ , de Bosdreef en de militaire spoorweg in, een gebied dat op oude vergeelde stafkaarten staat aangeduid als ‘de koude heide ‘hoewel het er niet opmerkelijk kouder was en er ook geen heide te bespeuren viel en waar toen de grotere domeinen (zoals de Uitlegger) hermetisch waren afgesloten en afgegrendeld was ons paadje en aanpalende weggetjes vrij begaanbaar.

Tegenwoordig is het net andersom, op een wandeling in domein ‘de Oude gracht’ ben ik vorig jaar nog op een eigenaar gestoten , een gemoedelijke Nederlander met wie ik nadat ik me had voorgesteld, een praatje maakte over de toestand van zijn uitgestrekt perceel, hoe het er vroeger uitzag en de aan de gang zijnde boswerkzaamheden (zoals het verwijderen van exoten) waarbij hij me na afloop nog gemoedelijk een prettige wandeling toewenste, als ik dan nog eens een kijkje wil gaan nemen op mijn eigenste boswegentje van weleer wordt ik tegengehouden door een norse jongeling die me er op wijst vanachter een recentelijk aangebracht poortje dat het er allemaal privé is en me aankijkt met de blik van een aankomend kampbewaarder.

Tijden veranderen.