De heenweg

Ons buitenverblijf bevond zich destijds in een deel van Kapellen (1975) dat in die dagen haar oorspronkelijke natuurlijkheid nog had bewaard, en vooral dan de kant Bosdreef (richting Hoogboom), gold toen nog als een volstrekt on-geasfalteerde lichtbruine aardeweg en een natuurlijke barrière die wel naar een ruige wildernis van struiken en geboomte leek te leiden.

Als we daar dan in de week -end naar toe reden met de familie was dit altijd voor mij als knaapje een hele belevenis.

Eerst moesten we hiervoor vanuit het Kiel nog een stuk rijden via de ring , sportpaleis , voorbij de waterzuivering , toen waren dit nog geen ei- vormige bollen maar een soort pot-achtige structuren , en als we daar dan voorbij reden noemden wij kneusjes dit steeds samenzweerderig van op de achterbank, de ‘pispot van de reus’ en wierpen we elkaar een betekenisvolle blik toe.

Dit was natuurlijk kinderpraat onder ons knulletjes van 7- 10 – 12 jaar,

maar op dat moment voelde je ,

nu zitten we nog in de beschaafde wereld , maar straks gaat het gebeuren.

Nu kan er nog een gek grapje vanaf.

In mijn herinnering zie ik ons dan uiteindelijk over de Bosdreef rijden, maar eerst nog langs de Antwerpsesteenweg en dan rechtsaf aan de bareel, (waar nu de tunnel loopt) om via allerlei wegen op de Heidestraat uit te komen, en soms kon je aan de overzijde van het kerkhof al reetjes bespeuren in wat nu het Paepenbos heet ,voor we verder de Bosdreef in sloegen met ons wagentje eerst dus nog over de Heidestraat welke toen nog vanaf het kerkhof af , ongeasfalteerd schommelend het bos leek binnen te trekken.

Want we reden toen nog met een oude ‘Hillmann’ , een wit wagentje dat wel uit het oost-blok leek te komen aan rollen, die door de aanwezige putten tijdens de heenrit door de Bosdreef , ons inzittenden , op en neer deed schudden achter op de bank, als wij er doorheen reden, want alles was daar nog aardenweg en onbedorven en van de Lievensverkaveling of enige rotonde was toen nog geen sprake, enkel een aarden weg, welke vanaf de Bosdreef aardig van putten en kuilen was voorzien, zodat we eenmaal voorbij het kerkhof waar het asfalt ophield te bestaan, een soort psychologische grens leken te overschrijden.

Vanaf hier golden er andere regels en werden we ondergedompeld in een roes van mild avonturisme en vertier, en dit was een voorbode voor wat zou volgen, bij het betreden van het buitenhuisje, wanneer ons de geur van het uit nat hout en scheefgezakte spaanplaten opgetrokken geheel tegemoet kwam ,bij het openen der voordeur, alsof de atmosfeer van wilde onverschrokkenheid zich hier had opgehouden.

In dat Paepenbos is trouwens ooit tussen de bomen een sportvliegtuigje neergestort.(1977 -1978?)

Wij kwamen toen net op een vrijdag -avond voorbijgereden

toen het voorval zich reeds had voltrokken.

In onze onwetendheid over wat dat daar allemaal was in dat bos ,maar ook uit gewone nieuwsgierigheid,

want het was reeds halfduister, had vader de wagen gestopt,

om ons eens te laten gaan kijken naar wat er daar nu wel was te zien, want we zagen wel wat tumult in het bos, maar we hadden geen idee wat daaraan ten grondslag kon liggen.

Je moet nu weten dat het net rond de carnavalsperiode was ,wat tot gevolg had dat ik me op een gegeven moment toen we schoorvoetend het bos waren ingestapt en met enkele anderen te midden het Paepenbos stonden , andere nieuwsgierigen van uit de buurt, getuigen waren van een vreemd schouwspel en ik zag me ook dra geflankeerd links van me ,een groene harlekijn met allerlei belletjes en rechts van me enkele kleurrijke zeerovers met geplakte baarden en plastieken zwaarden , achter me kwam nog steels een prinsesje aangetrippeld in een rose jurk om te kijken naar iets dat eigenlijk een zeer sinister schouwspel bleek want tussen de bomen kon je nog een stuk cabine zien van het tegen een boom verpletterde vliegtuigje met daarin een figuur die nog een iets bewoog in het halfduister.

Voor de volledigheid wil ik nog meegeven dat wij toeschouwers allen tussen de 11 en 14 jaar waren en over dergelijke voorvallen had onze meester of juf nooit wat gezegd.

Op dergelijke dingen hadden we dus geen gepaste reactie en we maakten dus allen dat we terugkeerden op onze passen.

Ik geef het voorval mee om aan te duiden dat enkel dergelijke momenten in het geheugen blijven , omdat ze niet pasten in het geheel, terwijl erg veel andere zaken vergeten werden die in de maalstroom van het leven verzwolgen beelden bleken te zijn.

Hetgeen bleef ,waren de accidenten, incidenten tegen de stroom der zaken in.

En het huisje , dat bleef ook , in mijn herinnering.