Zwemmen in het anti-tankkanaal

In mijn herinneringen zie ik nog vaak mijn oude onderwijzer voor me opduiken (Meester Guido Bijl) die ons vaak in de jaren zeventig (1974) uitgebreid vertelde over de tijd dat hij nog met zijn maatjes in de schelde kon zwemmen ter hoogte van Burcht.

Dat leek me toen als elfjarige snaak zo’n onwaarschijnlijk oude lullen verhaal,

want ten eerste kon ik het me op elfjarige leeftijd absoluut niet voorstellen dat zo’n oude dikke lelijkerd ooit jong was geweest, en ten tweede leek het me onwaarschijnlijk dat iemand opschept met zo’n verhaal dat zich duidelijk in de prehistorie moest hebben afgespeeld en alleen al het idee dit figuur zich in zwembroek te moeten voorstellen was voor mij als jongeling al afstoot wekkend genoeg, dat ik het niet nog wilde verergeren door de ranzige voorstelling dat hij ook nog eens te water ging en zwembewegingen maakte.

Nog veel meer dan zijn uitgebreide staartdelingen wilden we deze verhalen zo snel als het kon vergeten.

Dat ik nu zelf met net zo’n melige anekdote mijn persoonlijke geschiedenis kom opluisteren heeft natuurlijk ook als basis dat de jongeren onder de lezers zich zullen afvragen wat een atletisch en geciviliseerd persoon als ikzelf zoal deed in de jaren zeventig , dat ik andermaal met dergelijk ‘we zwommen in een waterloop’ verhaal kom aanzetten is dus veel duidelijker gerechtvaardigd en van die aard de lezer andermaal op de punt van zijn stoel te brengen.

In onze jeugdige onschuld mochten we destijds namelijk ook met onze vriendjes gaan zwemmen in het anti -tank kanaal enkele kilometers verder te Kapellen aan de Heidestraat-Zuid.(In 1976).

Een bezigheid die nu niet meer getolereerd zou worden door 'kind en gezin' en ook de bijzondere jeugdzorg de wenkbrauwen erg zou doen fronsen.

Toen in de jaren zeventig leek ons dit de normaalste zaak van de wereld (voor jongeren)

en ik herinner me het nog als de dag van gisteren dat ik mijn eigenste zus middels een gigantische aanloop een duik zag nemen in dit weinig diepe kanaal.(Enthousiasme was haar sterkste troef)

De in die tijd gangbare naïviteit die in mijn familie en mijn zus een soort culminatiepunt vond, is zelden zo duidelijk gedocumenteerd als in het feit dat het mijn zus nooit was opgekomen,dat een kanaal dat was ontworpen om tanks in een wereldoorlog tegen te houden, (Hadden de Duitse Panzer III tanks van Rommel hier geen vertraging opgelopen?)

dat zij daar wel eens snel een duik in zou nemen zonder enige hinder.

Ik herinner mij nog goed de moment na haar afsprong ,haar twee benen te mogen ontwaren die uit het water staken, zonder de hierop volgende bewegingen te mogen vaststellen die duikers steevast maken bij dergelijke gelegenheden, maar als wieken van een sputterende molen in het ijle bleven spartelen.

Dra haalde ze proestend en kuchend haar gezicht uit het slijk en ik herinner mij van haar kant een soort samenzweerderige sfeer naar mij toe om deze tijding vooral niet verder te vertellen.

De tijd is echter daar gekomen om een aantal zaken in de openbaarheid te brengen die reeds veel te lang in de modder der geschiedenis hadden vastgezeten.

Het was soms ook zaak om in plaats van dit kanaal over te steken aan de doorwaadplaats , hem aan de ene kant in te gaan ,wat parallel te zwemmen en wat verderop terug uit het water te komen zonder in het dieper gedeelte iets van bodem te raken aangezien dit gevaarlijk was.

Er was vroeger rotzooi gedumpt zoals oude televisie toestellen, schroot , oude Duitse tanks en weet ik veel wat al niet....

In elk geval is mijn zus (alweer mijn zus) daar een keer terug uit het water gekomen met een jaap van een snee op de wreef van haar voet.

Deze was zo groot en diep dat men de pezen kon zien zitten.

Hoe weet je dat nu zo zeker, zal je nu vragen , maar ik herinner mij nog de ontzetting als kind dat toen ik eraan prutste , haar dikke teen bewoog.

Nu zou dit een medische techniek zijn die ten zeerste zou worden afgekeurd maar in die tijd wisten we niet beter dan het zo te controleren.

We hebben toen de eerste de beste gemotoriseerde jongeling (brommer) staande gehouden die dan maar met mijn zus en al naar het dichtstbijzijnde hospitaal (Sint Jozef Kliniek) is gereden om de hele zaak terug dicht te naaien.

Ook dit zou op de dag van vandaag ten zeerste worden afgeraden, want men zou eerst 112 moeten bellen ,maar we wisten niet beter in die dagen.

In elk geval was het door deze spijtige blessure dat mijn zus een tijdje niet aan de normale gezinsbezigheden kon deelnemen een beetje zoals een geblesseerde sterspeler en daarom een tijdje bij vrienden in Kalmthout mocht verblijven.

(Daar was het nog iets geciviliseerder dan in de Kapelse brousse)

Verder waren er nog andere kinderen aan het Anti -tank kanaal zoals een zekeren Peter en Livain en nog een andere jongen wiens mijn naam nu ontglipt en die daar ook ergens in soort buitenhuisje verbleven, een kilometer verder ,

een soort uit multiplex en spaanplaten gefabriceerd krochtje, tussen de berkenboompjes dat zelfs nu als schaapsstal niet meer zou dienen zonder dat GAIA tussenbeide kwam en dat met de eerste voorjaarsstorm zou inzakken maar voor deze zomer nog kon dienen.

Het waren snaken met een hoog rebel en pallieter gehalte, en die de hele tijd de schijn ophielden daar volstrekt ouderloos rond te dwalen, wat ook wij van onze kant krampachtig trachtten vol te houden, in een tijd dat dit nog kon en met als keerzijde dat ik mij meen te herinneren dat er enkele keer wel eens zaken werden ontvreemd van de kledij en tassen die we hadden uitgetrokken en neergelegd om ons in zwembroek te water te begeven zonder onze ouders om er een oplettend oog op te richten.

We zagen dan nog snel ergens een schim de bossen in verdwijnen maar ook niet meer dan dat.

Tis oude lullen praat maar waar gebeurd, en als ik met de fiets nog eens kom voorbij gereden

en even halt houdt aan het punt waar een geasfalteerd gedeelte Heidestraat Zuid het Anti-tankkanaal kruist lijkt het me nog steeds vreemd dat daar iemand zou komen zwemmen,

toch is het zo ooit geweest…