Het einde van de Ortholaan

Donderdags is het steeds markt in Kapellen.

Ook al in de jaren zeventig was dit zo.

Nu vindt dit tegenwoordig plaats op het marktplein nabij de Platanendreef maar destijds nog in de Christiaan Pallemansstraat aan de twee kanten zodat men eenmaal men de markt had afgewandeld ,hem in de andere richting kon opwandelen en dan ook nog eens achter door kijken wat er achter de kramen lag van kartonnen dozen ,

een verdwaalde marktkramer , enkele verwaaide kranten….

Tussen de vele voedselkramen, textiel, huishoud en andere kramen was er ook steeds een dierenkraam.

Goudvissen, Cavias, hamsters, vogeltjes en ander gekwetter vielen er te verkrijgen uit handen van een lijp verkoper,

want dergelijke lieden worden nooit betrokken uit de gemoedelijke bevolkingslagen maar enkel uit een schofterig tussendeel dat er niet om maalde dat er af en toe pluizige slachtoffers vielen in hun aftands dierenhandeltje .

Samen met m’n ouders hebben we ons daar ooit destijds enige vogeltjes aangeschaft op een blauwe maandag(eigenlijk donderdag).

Twee Agapornis tarantas en twee ortholanen, welke door de, door de wol geverfde marktkramer in één handige greep tezamen in een kartonnen doosje bijeen werden gefrommeld.

Piepend en bevend als een pluizig hoopje onschuld.

Wat later In een door vader in elkaar geknutselde volière in ons bos, werden deze dan losgelaten uit hun benepen kartonnen huisjes ,en fladderden ze vrolijk rond.

Enkele weken hielden de dieren zich kranig.

Waar de Ortholanen na een maand reeds jammerlijk het leven lieten, dit ware duidelijk geen blijvertjes bleven de Agapornissen langer in leven.

De Ortholanen lieten snel het leven om onduidelijke redenen, dit is een soort die toen nog in het wild in Vlaanderen voorkwam en destijds waarschijnlijk illegaal werd gevangen.

Ik zag ooit Dirk Draulans op televisie vaag doen over het verdwijnen van deze vogelsoort in Vlaanderen in de jaren zeventig maar ik lag er destijds indirect mee aan de basis.

Het illegaal vangen was blijkbaar gangbaar toen. Ook het zetten van klemmen.

Zo ooit op een half dood konijn gestoten in ons kleine stukje bos dat grensde aan ons buitenverblijf.

Het was ergens te velde in een vossenklem gelopen die niet goed was vastgemaakt, en haar lichaam met poten en al ,was half verpletterd door de ijzeren kaken van dit foltertuig.

Blijkbaar had het zich toch nog een heel eind kunnen verplaatsen alvorens zieltogend aan zijn einde te komen in ons stukje bos.

Dit einde was er nog niet toen ik het zag, want als men goed keek maakt het nog zeer stille adem en trilbewegingen, uit haar half dode lichaam.

Toen vader er was komen bijstaan, besliste die na enkele ogenblikken ,

om het dier uit zijn lijden te verlossen.

Met een welgemikte slag met een dikke tak, kwam het dier ter einde.

Barmhartigheid in een baldadige jas ,is uiteindelijk vaak beter dan het tegendeel,

waar uit een valse hoffelijkheid de grootste misdaden worden verschoond.

(o.a. het verkopen van beschermde vogeltjes)